Pleiadisch
De 7 sterren
De menselijke Pleiadiërs zijn een van de vele Pleiadische rassen, en in zekere zin onze neven, omdat we hetzelfde DNA delen.
Toen ze zichzelf transformeerden van negatief naar positief en zich op een positieve manier onder de sterren verspreidden, gingen ze ook terug naar de Lyraanse systemen en ontwikkelden daar beschavingen, maar gingen uiteindelijk ook naar enkele van de Pleiadische sterrenstelsels en ontwikkelden daar beschavingen.
Omdat we ook het idee bevatten van 'de Orion-energieën van transformatie', verbindt dat ons ook rechtstreeks met de Pleiadiërs, als een soort neef, meerdere keren verwijderd.
​
Ze zijn tot op zekere hoogte de beste weergave van wat onze planeet fysiologisch zal worden, wanneer we het idee van sterrenreizen en een verenigde aarde op een positieve manier ontwikkelen. Evenals wanneer we de ideeën van vrije energie ontwikkelen.
Wanneer we de ideeën van echt vertrouwd zusterschap en broederschap op onze planeet ontwikkelen.
Onze hoogste tijdlijn als mens zal sterk lijken (hoewel uniek) op de manier waarop de Pleiadische samenlevingen nu bestaan.
Ze vertegenwoordigen ons beste potentieel in de transformationele fysieke realiteit van de 4e dichtheid.
​
Het volgende fragment uit het boek 'Prism of Lyra' van Lyssa Royal-Holt geeft een meer diepgaande achtergrond over de menselijke Pleiadiërs:
"Naarmate de Lyraanse beschaving zich ontwikkelde, besloot een groep Lyranen dat ze er de voorkeur aan gaven hun cultuur te ontwikkelen weg van wat zij als negatieve invloeden beschouwden. Zo zochten ze de melkweg af naar een nieuw thuis. Tijdens hun zoektocht vonden ze een jonge planeet die rijk is aan natuurlijke hulpbronnen. Deze planeet was de aarde. Gedurende verschillende generaties verbleef deze groep op aarde en leefde vreedzaam samen met het zich ontwikkelende primatenras.
Gedurende een lange periode ontdekten ze echter dat ze zich niet zo goed aanpasten aan de fysieke en elektromagnetische omgeving van de aarde als ze wilden. Gedurende deze tijd namen ze kleine hoeveelheden genetisch materiaal van de primaten op om hen te helpen zich te assimileren met de omgeving van de aarde.
Door de generaties heen veranderde hun DNA enigszins, waardoor ze zich meer konden aanpassen aan de aarde. Terwijl deze Earth-Lyrans de genetica van primaten in zichzelf verwerkten, waren er andere groepen Lyrans op de planeet om zowel de wensen van de Stichters als hun eigen wensen uit te voeren door Lyran-genetica in de primaten in te brengen.
De komst van deze Lyrans wakkerde de conflicten aan waar de Earth-Lyrans aanvankelijk aan ontsnapten, dus kozen ze ervoor om een ander planetair systeem te zoeken om te koloniseren.
Omdat ze een nieuwe cultuur wilden opbouwen waarin ze geïsoleerd konden raken van oude conflicten die in hun verleden waren geworteld, verkenden ze de regio uitgebreid voordat ze besloten tot een open cluster van jonge blauwe sterren die bekend staat als de Pleiaden.
Toen het Pleiadische sterrenstelsel begon te worden gekoloniseerd door Earth-Lyrans, was het de bedoeling dat het een zeer evenwichtig, onafhankelijk ras zou worden. Dit kwam tot uiting in hun keuze voor een nieuwe, stabiele sterrenhoop.
Bovenal wilden ze een cultuur creëren die gebaseerd was op harmonie, waarheid en onvoorwaardelijke liefde.
Toen het kolonisatieplan eenmaal bekend werd, besloten degenen van Lyraanse afkomst die een nieuw thuis wilden, om ook andere gebieden van de Pleiaden-sterrenhoop te koloniseren.
Deze vroege Pleiadiërs (de vorige Aard-Lyrans) bezaten sterk ontwikkelde intuïtieve vaardigheden, evenals een ingeteeld verlangen om een gemeenschapslevensstijl te creëren. Het Geheel was even belangrijk als het Zelf. Zelfs met dit verlangen kostte het deze wezens generaties om volwassen te worden en hun eigen identiteit los van hun Lyraanse wortels te creëren.
Generaties lang ontwikkelden ze deze nieuwe cultuur die filosofisch van aard was en technologisch vooruitging in een tempo dat perfect was voor hun ontwikkeling. Hoewel er verschillende perioden van conflict waren, bleef de culturele basis die deze nieuwe Pleiadiërs creëerden gedurende vele duizenden jaren stabiel.
Generaties lang begonnen de gemeenschapsgerichte Pleiadiërs vrede en rust zozeer te bevorderen dat ze leerden alle vormen van negativiteit te ontkrachten. Dieper en dieper dompelden ze hun natuurlijke mensachtige neigingen onder, totdat er een grote leegte in hun wezen verscheen.
Er was geen conflict, oplossing of leren. Een stem schreeuwde vanuit hun binnenste. Er was een deel van hen dat graag gehoord wilde worden. Vanuit deze bron van wanhoop reikten ze naar hun Lyraanse voorvaderen. Toen de oproep werd beantwoord, waren de Lyrans verrast een cultuur te vinden die zich vrijwel had afgesloten van de schepping.
De Pleiadiërs hadden geen kennis van wat er in het universum om hen heen gebeurde. Ze waren zich niet bewust van de angst van Orion, ook al waren ze allebei afstammelingen van Lyra. Toen de Pleiadiërs op de hoogte werden gebracht van de Orion-strijd, werd hun eigen slapende draak wakker. Ze voelden een passie. Opnieuw voelden ze zich levend; een diepe missie werd in hun ziel aangewakkerd. Ze boden aan om van dienst te zijn binnen de Orion-strijd.
​
Het was toen dat ze zich ertoe verbonden om de Orion-negativiteit te bestrijden. Zo begon het. Ze gingen de Orion-strijd binnen met veel voertuigen. Sommige zielen kozen ervoor om rechtstreeks in het systeem te incarneren binnen beide polariteitsoriëntaties (positief en negatief) om de strijd te begrijpen. De meerderheid van deze Pleiadiërs die in de Orion-strijd incarneerden, raakte verstrikt - het is gemakkelijk om de Orion-reïncarnatiecyclus binnen te gaan, maar vrijwel onmogelijk om te ontsnappen.
Anderen kozen ervoor om zich te verenigen met de Black League of om te blijven incarneren binnen het Pleiadische systeem en proberen de uitbreiding van het Orion-rijk in te dammen.
Ze vochten met elk grammetje van hun wezen tegen de negativiteit die ze om zich heen zagen. Onbewust vochten ze ook nog verder tegen de negativiteit - in zichzelf. De strijd duurde voort.
De Pleiadiërs vochten net zo ijverig tegen de Orion-negativiteit als tegen hun eigen latente schaduw-zelf. In plaats van een innerlijke waarheid te vinden, zetten ze alleen hun haat tegen hun eigen negativiteit voort. Pas toen het Orion-rijk een van hun bevolkte planeten vernietigde, trokken ze zich actief terug uit de Orion-strijd.
De levenloze, verkoolde planeet staat nog steeds in hun systeem als een herinnering aan hun acties in het verleden. Toen die planeet werd uitgewist, waren de Pleiadiërs verwoest.
​
Uiteindelijk werd een impasse bereikt. Op de hoogste niveaus van zijn deed elk bewustzijn dat betrokken was bij het Orion-drama een stap terug. Ze evalueerden de situatie. Het werd duidelijk dat de resolutie vanuit een andere hoek moest komen. Ze kwamen overeen het conflict uit te breiden naar een andere arena in de melkweg.
​
De Pleiadiërs stonden voor een keuze: zouden ze hun energie terugbrengen naar hun thuiswereld, of zouden ze ermee instemmen om hun eigen problemen (evenals de Orion-strijd) voor eens en voor altijd op te lossen? Aanvankelijk kozen ze ervoor om naar huis terug te keren. Hierdoor konden ze hun krachten verzamelen en de diepten van hun ziel doorzoeken om een manier te vinden om heel te worden.
Ze waren zo bang voor de negativiteit dat ze geïmmobiliseerd raakten. Ze hebben gewacht. Ze dachten na... en ze wankelden.
Terwijl ze wachtten, begon het Inception-project in volle kracht op de aarde. De Lyrans waren de fysieke directeuren van het project (onder de oprichters) en accepteerden hulp van andere fysieke groepen zoals de Sirians.
Het werd al snel duidelijk dat ze een genetische structuur van zowel terrestrische als buitenaardse oorsprong nodig hadden voor hun Inception-project. Ze namen contact op met de Pleiadiërs. Aanvankelijk uitten de Pleiadiërs onwil om opnieuw betrokken te raken bij de Aarde.
De Lyrans wezen echter op mogelijke Pleiadische voordelen met een behendige sluwheid. Wetende dat de Pleiadiërs oorspronkelijk aardse primaatgenetica in zichzelf hadden opgenomen, gaven de Lyrans toe dat ze bepaalde aspecten van Pleiadisch DNA nodig hadden voor de zich ontwikkelende terransoorten op aarde.
Zonder het te weten creëerden ze ook een manier voor de Pleiadiërs om hun negativiteit voor eens en voor altijd onder ogen te zien. Er werd voorgesteld dat een DNA-overdracht van de Pleiadiërs naar de aardse soort gedurende een lange periode een ras van mensachtigen zou creëren dat aards zou zijn maar ook buitenaardse wortels zou hebben.
​
De naaste voorouders van deze aardse mensen zouden de Pleiadiërs zijn, en door deze familiebanden zouden de Pleiadiërs worden toegestaan betrokken te zijn bij de ontwikkeling van de aardse soort.
Tijdens deze betrokkenheid zouden ze het zich ontwikkelende ras observeren, met tussenpozen communiceren om ze op koers te houden en leren over menselijke negativiteit. Dit zou plaatsvervangend de pijn van het Pleiadische verleden genezen.
Na enige onwil om weer met de Lyrans om te gaan, stemde een groep Pleiadiërs uiteindelijk toe.
Uit deze overeenkomst kwam duizenden jaren van Pleiadische interactie voort met bijna elke primitieve cultuur op aarde. Tekeningen van ruimtewezens en ruimtevaartuigen sieren veel grotmuren en veel oude documenten leggen de acties vast van deze 'goden die uit de lucht kwamen'.
​
Aanvankelijk zagen ze zichzelf niet meer als "goden" dan de huidige mensen. Maar vanuit het standpunt van een primitief volk moeten ze zeker als goden hebben geleken.
Tijdens bepaalde ontwikkelingsstadia van een mensachtige soort is het gebruikelijk om persoonlijke kracht op te geven aan een goddelijke of magische figuur. Dit werd wijdverbreid en al snel begonnen de Pleiadiërs te genieten van de macht die ze kregen. Ze begonnen het te hanteren.
Sommigen begonnen angst te gebruiken om te manipuleren. Hun overeenkomst op zielsniveau om te leren van de zich ontwikkelende aarde veranderde in een verzadiging van persoonlijk verlangen.
Veel oude mythen over jaloerse goden zijn direct gekoppeld aan deze buitenaardse wezens uit andere systemen, waaronder de Pleiaden.
Toen deze machtsmisbruiken plaatsvonden, moesten deze buitenaardse wezens aan hun doel worden herinnerd. Heel vaak bouwde er wrok op bij de Pleiadiërs jegens andere bezoekende groepen. Gedurende een periode van een paar duizend jaar groeiden de Pleiadiërs aan de macht, en daarna werden ze consequent aan hun plaats herinnerd.
De ironie van de situatie werd hen al snel bekend - ze wilden in contact komen met hun negativiteit. Hun wens was ingewilligd. Tijdens deze interacties kwamen de Pleiadiërs die betrokken waren bij de Aarde allemaal uit hetzelfde tijdscontinuüm.
Hun contacten sloten aan bij hun ontwikkeling. Ze hadden de complexe technologie van tijd/ruimtemanipulatie nog niet onder de knie. Pas in de twintigste eeuw begon de Aarde Pleiadisch contact binnen te halen vanuit veel verschillende tijdframes tegelijk.
Hoewel het contact met tussenpozen doorging tot op de dag van vandaag, is het vertraagd in vergelijking met vroeger. De meeste Pleiadiërs beschouwen aardse mensen niet langer als kinderen, en ze laten de mensheid haar eigen keuzes maken.
Toen de aarde eenmaal aan haar technologische tijdperk was begonnen, werd ze nauwlettend in de gaten gehouden voor de kritische massa die nodig was om de DNA-code te activeren voor het behoud van de soort.
Sinds de jaren veertig van de vorige eeuw hebben zowel fysieke als niet-fysieke buitenaardse wezens de mensheid in de gaten gehouden en geprobeerd te communiceren, meestal op subtiele manieren.
De Pleiadiërs waren de eersten die begonnen met een groot welwillend contactprogramma fysiek met de Aarde. Hoewel dit al in de jaren dertig stilletjes werd uitgevoerd, begon het in de jaren zeventig op grotere schaal te worden opgemerkt.
Ze helpen de mensheid oprecht met alle mogelijke middelen, waardoor de planeet zowel een mondiaal als een galactisch gezichtspunt kan bereiken.
De Pleiadiërs hebben specifieke redenen om aarzelend te zijn in hun huidige interacties met de Aarde.
Duizenden jaren lang zijn ze tussenbeide gekomen om ons tegen gevaar te beschermen of om ons als kinderen te beheersen "voor ons eigen bestwil". Sommige splintergroepen manipuleerden de mensheid zelfs voor hun eigen doeleinden. Dit is een bron van grote schande voor hen geweest.
Ze beseffen nu dat de mensheid haar eigen keuzes moet maken en ze moeten vertrouwen op het menselijk vermogen om dat te doen. Ze hebben een karmische cyclus gecreëerd door hun tussenkomst. Voor hun eigen groei is het absoluut noodzakelijk dat deze cyclus wordt losgelaten. De gedachte om het interferentiepatroon op aarde te bestendigen is het meest angstaanjagende idee waarmee een Pleiadiaan wordt geconfronteerd.
Zal het Pleiadische contact met de aarde in de toekomst doorgaan? Omdat ze fysiek het meest lijken op de aardmens (in de vorm van de vierde dichtheid), lijkt het gepast dat ze een van de eersten worden die onverholen deze planeet bewandelen. Ze benadrukken echter dat hoe graag de mensheid ook haar neven uit de lucht wil ontmoeten, ze geen open contactprogramma zullen starten totdat de mensheid haar broers aan de overkant van de straat kan omhelzen. Het is aan deze planeet. Het is de mensheid die de dienst uitmaakt. Zijn we eindelijk klaar om de angst om ons erfgoed te erkennen los te laten en hun uitgestrekte handen te accepteren?"
